Экскурсия в Музей истории Великой Отечественной войны.

Первого декабря группа №4 подготовительного отделения посетила Музей истории Великой Отечественной войны. Трагедия войны никого не может оставить равнодушным. Просто замечательно, что в Минске создали такой Музей. Это именно памятник всем погибшим и выжившим в Великой Отечественной войне, героям и рядовым труженикам тыла, партизанам, - всем, кто боролся за наш мирный и счастливый день, ибо нет большего счастья на земле, чем жить в мире.

Прекрасные инсталляции позволяют погрузиться в военный мир. Очень многие экспонаты имеют документальную историю, выставленная техника действительно участвовала в тех событиях. И вот, сейчас, она перед тобой!

Каждый из залов, каждая из надписей на стенах этого музея, каждый из экспонатов напоминают нам о трагическом периоде нашей общей истории. В Зале Славы комок застревает в горле и слезы наворачиваются на глаза. В каждом зале стоят современные интерактивные экраны, на которых можно посмотреть фрагменты военной хроники. Современный, продуманный во всех отношениях музей!

Вся наша группа высказывает огромную благодарность преподавателю русского языка Климовец Ольге Павловне за организацию этого интересного мероприятия.

Полина Абянова, староста группы №4 ПО.

Першага снежня я разам з iншымi слухачамi группы №5 падрыхтоўчага аддзялення хадзіла на экскурсiю ў Музей гiсторыi Вялікай Айчыннай вайны. Гэта было пазнавальна і вельмі цікава. Там я бачыла мноства экспазiцый, фотаздымкаў, зброі, тэхнікі.

Я ніколі не была і не магу быць абыякавай да падзей таго часу. І першае, што я адчула, калі пачалася экскурсія, - гэта боль, жах, страх. Не магу я спакойна глядзець на фотаздымкі, на экспазіцыі, дзе на мінах узрываюцца людзі, дзеці. На тое, як жывуць, дзе жывуць, што ядуць. Як вырабляюць зброю з падручнага матэрыялу, каб абараніць сябе, сваю сям'ю. Сэрца пачынае сцiскацца, і на вочы набягаюць слёзы ад болю, ад страху, ад неразумення, за што так здзекуюцца з людзей: голад, холад, спальванні, павешанні. Кім патрэбна быць, каб ісці па галовах людзей для таго, каб дабіцца сваёй мэты i захапіць уладу над усім светам.

Жудасна было слухаць пра лагеры смерці і пра колькасць чалавек, якія там загінулі. Цяжка ўявіць, што замест 24 тысяч чалавек, на якіх быў разлічаны лагер, там знаходзілася ў 2, а то і ў 3 разы больш.

Я адчуваю гонар за ўрачоў, якія, нягледзячы на забарону лячыць людзей у канцлагеры, лячылі, нават разумеючы, што, калі пра гэта празнаюць, яны будуць жорстка пакараны. Яны сапраўдныя героі!

Я запрашаю ўсіх наведаць Музей гiсторыi Вялікай Айчыннай вайны. Гэта наша гісторыя, якую мы павінны ведаць і не маем права забываць. Мірнае неба над нашай галавой, - гэта заслуга тых людзей, што змагаліся супраць ворага, якія аддалі жыццё за сваю зямлю, за свой народ, сям'ю, тых людзей, якія аставілі гэтыя надпісы на сцяне: «Я умираю, но не сдаюсь! Прощай, Родіна!»

Мы вельмi ўдзячны нашаму куратару Клiмавец Вользе Паўлаўне за гэта цiкавае мерапрыемства.